Jest mi smutno. Chyba tęsknię, przez co jest smutno jeszcze bardziej. Myślę, mimo że tysiąc razy obiecywałam sobie przestać. Myślę i nie mogę spać, czego pewnie będę jutro żałować. Myślę, tęsknię, przeżywam. Wszystko na raz. Boli. Tylko trochę, bo już przywykłam. To irytujące. W efekcie jestem zła na siebie za to, że utknęłam w tym punkcie. Albo nie - nie utknęłam, tylko jeżdżę w kółko i wpadam do tej samej dziury. Z przyzwyczajenia, z nieuwagi, z głupoty... Celowo?
Tyle myśli, których nie mogę ubrać w słowa, choć sama nie wiem dlaczego. Ale przecież "zwięzłość jest urodą języka", czyż nie?
Nadal się uśmiecham. Trzeba się często uśmiechać :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz