"Siła, krew, AWF"

Nie jest źle. Spodziewałam się, że będzie gorzej. Siedząc w pokoju sama popłakałam się dokładnie tak samo, jak w pierwszym roku w internacie. Ale wychodzę na prostą. Mam bardzo sympatyczną i ugodową współlokatorkę (czekamy na drugą, ale póki co nie spieszy jej się chyba). Dogadałyśmy się właściwie od razu. Integracja ludzi z roku też wyszła całkiem fajnie, nie ma póki co powodów do narzekań. Otrzymałam dziś swoją legitymację studencką, a jutro po immatrykulacji oficjalnie będę mogła nazwać się studentem. Nie ma już odwrotu - trzeba to pociągnąć :D.

Odwiedziłam mój internat- to było takie najkochańsze. Najwspanialsze Panie z portierni, Kuchareczki i Pani Kierownik, Najmilej, najlepiej... Po prostu do takich ludzi chce się wracać.

Już mi dobrze.

Dorosłość nadal nie jest fajna i jeszcze nie raz się to potwierdzi, ale na tą chwilę jest naprawdę dobrze.


No i mamy koniec lata...

"Zanim spadnie deszcz.."

Nie czuję się gotowa na usamodzielnianie. Dziękuję rodzicom, że chcą mnie wspierać, że będą to robić, że nie muszę zderzać się z dorosłością, tylko powoli ją wchłaniam. Przeraża mnie, że będę skazana na to, co sobie sama ugotuję, tytuł Masterchefa raczej nigdy nie był mi pisany. Że powinnam znaleźć jakąś weekendową pracę i łączyć ją z nauką, jak to będzie robić większość moich znajomych.. Akademik. 500 osób w jednym budynku.. Ja nie lubię ludzi. To może nie być łatwe.

Wątpliwości dopadają mnie ww najmniej odpowiednim momencie. W poniedziałek przeprowadzka.

Trochę smutno, refleksyjnie. Potrzebuję powrotu do dzieciństwa.
Huśtawek, zjeżdżalni i czekolady. I płatków śniadaniowych w kształcie cynamonowych misiów.

Algo diferente.

Czuć jesień w powietrzu. Chyba trochę za szybko, miałam nadzieję, że uda mi się spotkać ze słońcem gdzieś poza pracą. Wróciłam wreszcie z emigracji, ale nie czuję specjalnej różnicy. Pora rozpocząć przygotowania związane z wyprowadzką do akademika. Wierzę w dobrą współlokatorkę. Najlepiej tylko jedną, ale jeśli będą dwie - to niech obie będą w porządku. W internacie się udało, może i teraz dopisze szczęście.

Kolejny wieczór spędzony w domu. Nadrabiam brakujące godziny snu z tego niestandardowego początku września.

Jest inaczej. Nie wiem dlaczego..