"Kiedy życie wręcza Ci cytrynę, upiecz ciasto cytrynowe" ~Colleen Houck.

Jak to jest, że niektórzy z nas tak bardzo nie chcą żyć? Ze podejmują próby samobójcze, co gorsza nie raz, lecz czasami nawet kilkukrotnie, jeśli im się to od razu nie udaje? Co jest przyczyną tak silnej determinacji ku temu? Tak, mówi się, że życie jest niesprawiedliwe, że los nas źle traktuje, że ludziom przytrafiają się praktycznie same nieprzyjemne rzeczy. Czy to właściwie jest prawda? Jak zastanawiam się nad tym dłużej, to wydaje mi się, że wcale nie chodzi tu o okrucieństwo świata. To ludzie. Ich decyzje, działania, słowa, gesty, myśli. W większości przypadków chyba to jest najbardziej decydującym czynnikiem. Nie jestem odpowiednią osobą do mówienia o tym, jacy powinniśmy być dla siebie mili, dobrzy, uprzejmi i uczynni. Nie. To byłby niesamowity pokaz hipokryzji. Jestem nieprzyjemna, wredna, nieustępliwa. Bywam nieznośna i popełniam błędy, do których niekiedy nie potrafię się przyznać przed ludźmi. Ale wiem też, że to, co mnie spotyka to konsekwencja moich działań. Wiem, że sama zepsułam kilka dobrze rokujących relacji. Wiem, że to dzięki mnie grono moich dobrych znajomych jest dość wąskie. Wiem, że muszę nauczyć się przepraszać. Jestem tego świadoma. Może wszyscy powinniśmy być? Może dzięki temu ktoś nie płakałby teraz, nie wiedząc, co się dzieje z bliską mu osobą, która nagle zniknęła z domu z opakowaniem tabletek nasennych, a która już kiedyś niemal je przedawkowała? Wojny, konflikty międzynarodowe, spory wewnątrzpaństwowe, przemoc w rodzinie, pedofilia, rasizm, antysemityzm, homofobia, seksizm i wszystkie inne patologie w społeczeństwach - to wszystko wynika z ludzi, a nie ze świata. Dążenie do zmiany? Nie chodzi o to, aby ludzi zmieniać, ale aby nauczyć ich żyć ze sobą. By zrozumieli, byli świadomi.

Powinno wystarczyć.